Het is onverantwoord, hoor ik zeggen
om nog nieuwe kinderen te maken in
deze egoïstisch stille en kille wereld.
Zure regen tot in ons hart en relaties,
wie kan dan nog zingen van zoete dromen?
Tenzij je gelooft dat er weinig licht nodig is
om een verduisterde dode blik te breken.
Er is weer een kindje geboren, ver weg
in een uithoek, in een kribbe dan nog wel,
want geen plaats in onze huizen en harten.
Maar met voldoende lichtjes in Zijn ogen,
vol hoop en geloof dat zijn liefde sterker is
en veel zachter, bovenmenselijk krachtig
dwars door elke traan en pijngrens heen.
Wie de liefde in het licht
van Zijn ogen ziet zal zonder twijfel
nooit dit Kind met het badwater weggooien.
Proficiat
