naar handen die niet grijpen, maar strelen
en de blokkages van je leven los maken,
wat vast zit terug in beweging brengen
en zo de zin der dagen soepel kneden.
naar een oprechte glimlach die straalt
als een zonnebank, en kleur geeft
en als je in een wisselvallige bui bent
de hoop achter de wolken verwarmt.
naar gedeelde tijd die je leven heelt,
als crèmes en olies die verzachten,
de pijn en het verdriet teder zalft
en ontspannen je gelaat mooi maakt.
Zo ga je als vernieuwd het jaartje in
waardoor al je dagen naar lente smaken.
Het nieuwe blijft niet meer bij het oude.
Het al te menselijke wordt verzadigd
met alles wat goddelijk en zalig is.
