Hedwig Van Peteghem
Schrijver van het boek
Beste genodigden,
Eerst en vooral wil ik expliciet mijn dank betuigen aan Mevrouw de Gouverneur en de heer burgemeester voor de aandacht en de steun die zij aan dit initiatief willen verlenen. Het is een extra bemoediging als spilfiguren zoals jullie zich ergens achter willen zetten. Spilfiguren, niet in de betekenis van: alles draait rond hen, maar veel meer, mensen die ervoor zorgen dat de zaken draaien, blijven draaien en goed draaien. Economisch en materieel, maar evenzeer sociaal en diepmenselijk. Wel-vaart in de diepste en breedste betekenis van het woord: dat de mensen er goed bij varen.
En dat is uiteindelijk ook de dynamiek en de zorg die doorheen het boek tot uiting komt: dat het de mensen goed gaat, dat ze, gezien de gegeven omstandigheden, niet vastlopen of blokkeren, maar verder gaan, al was het maar met kleine pasjes.
En om verder te kunnen gaan is er een weg nodig. Vandaag de dag wordt er enorm veel aandacht besteed aan rouwbegeleiding en rouwverwerking. Schitterende initiatieven bestaan er op dit vlak. Er wordt werk gemaakt van draagkracht en resilience. En toch wordt soms één zaak over het hoofd gezien.
Diegene die mij kennen zullen wel weten dat ik graag met metaforen werk, metaforen,die altijd meer draagkracht bezitten dan we op het eerste gezicht vermoeden.
Ook voor deze gelegenheid heb ik een metafoor klaar. U weet het, of u weet het niet, maar Vlaams parlementslid Dirk de Kort – ook onze burgemeester dus – pleit voor een proefproject in de haven bij het transport van containers. Hiervoor zou gebruik gemaakt worden van supertrucks of ecocombi’s, die dus over een enorm laadvermogen beschikken en bijgevolg moeten voorzien zijn van een stevige onderbouw. Maar – en gelukkig maar – er wordt verder gekeken dan het transportmiddel alleen. Er moet ook gezien worden of de weg hiervoor wel geschikt is: een stevige bedding, aangepaste rotondes, enz.
Dezelfde wetmatigheden gelden volgens mij ook voor mensen die geconfronteerd worden met het verlies van een kind, met het harde verdict van de onvermijdelijke dood. In een tijd waarin verdriet en lijden meer en meer op de schouders van het individu komen te liggen, waarin het gekwetste leven zich meer en meer achter gesloten deuren afspeelt, wordt een enorme draagkracht van mensen vereist. Maar er is ook een goed verharde weg nodig.
Hiervoor heb ik me laten inspireren door een eeuwenoud gebruik waarbij de weg van het lijden gegaan wordt in 14 stappen. Ik heb deze kruisweg niet zo maar wat afgestoft en wat opgeblonken, maar het stappenplan dat erin verwerkt zit heb ik compatibel gemaakt aan de noden en eigenheden van de huidige samenleving. Zo is het boek geschreven vanuit een bepaalde overtuiging, maar het kan gelezen worden door iedereen, die deze weg wil gaan, van welke gezindheid ook. Oorspronkelijk bestond het boek uit 14 velletjes, maar gaandeweg – in samenwerking met Luc, Vera, Marina en Paul & Ilse – heeft het ook een solidair karakter gekregen; lijden is iets wat je best samen draagt: ouders of begeleiders aan het ziekbed van een kind, onderwijzers en onderwijzeressen die op die manier de weg met de klasgenootjes van het ziek of overleden kind gaan, enz. Het is alleszins best dat je deze weg niet alleen gaat.
Het boek is zowel geschikt voor volwassenen, die op tragische momenten de weg kwijt zijn. Het kan gebruikt worden als voorleesboek; het bevat de mogelijkheden om al kleurend of tekenend de weg mee af te leggen. En tenslotte is het ook voorzien van een harde kaft zodat het voor kinderen in hun ziekbed wat stevigheid biedt.
Dat de clown een gids is op deze weg is niet zomaar een lokmiddel of aandachtstrekker. Eerst en vooral was de clown het leidmotief tijdens de begrafenis én in het leven van Lennon. Maar bovendien laat een clown ook altijd de keerzijde van de medaille zien. Vandaar ook de titel: Een lachende traan. De wanhoop krijgt niet het laatste woord, maar de hoop, niet de bitterheid maar het vertrouwen, niet de boosheid maar de liefde. Of om het met de slogan van de stichting te zeggen: Liefde is het antwoord. Dit mocht ik alvast ondervinden op de weg die het gezin Hofmans doorheen dit lijden heeft afgelegd.
Mijn dank aan allen hier aanwezig, omdat zij elk op hun manier spilfiguur willen zijn.
Ik dank u voor uw tijd en uw welwillende aandacht.
