Cathy Berx – Provinciegouverneur
Beste mama en papa, broer en zussen van Lennon Hofmans,
Dames en heren,
De aarde is niet uit haar baan gedreven
Toen uw hart bleef stilstaan
De sterren zijn niet uitgegaan
En ’t huis is overeind gebleven
…
Wie ooit werd geconfronteerd met een levensbedreigende ziekte, met de dood van een kind, leest elk overlijdensbericht van een kind, elk artikel over kinderkanker, over een kind dat sterft in het verkeer of door geweld –en eigenlijk is dat hetzelfde – anders, dan wie het –gelukkig voor hen – nooit meemaakte. Althans dat denk ik. Steeds weer is het alsof het weer je eigen kind is dat het harde verdict van een ongeneeslijke ziekte krijgt, sterft.
Je leest het met het doorleefde besef van de hel waardoor ouders gaan, van de lange weg die ze moeten afleggen, van de grote leegte die achterblijft, van de strijd die ze moeten voeren, van hoe het kleinste detail de herinnering plots pijnlijk, maar soms ook troostend levendig kan maken …
En dan is het, zoals Elsschot dicht, wreed dat de wereld onverschillig door blijft draaien alsof er niets gebeurde en niet veranderde…Want is niet alles veranderd? Voor ouders, grootouders, broers en zussen is niets meer als voorheen.
En dan zijn er 2 mogelijkheden.
Verteerd door verdriet, kan je je verongelijkt, opstandig en kwaad blijven afvragen…waarom? waarom ik? waarom mijn kind? waar heb ik het, waar heeft mijn liefste dat aan verdiend?…Waarom kan ik niet, zoals op het eind van statie één geschreven staat “als plaatsvervanger gaan?”.
Maar soms, zoals op deze vragen, is er geen antwoord…
En misschien als deze onoplosbare, nooit te beantwoorden vragen – want uiteraard heeft geen kind, geen ouder dat verdiend – stilaan op de achtergrond raken, komt er misschien ruimte voor een nieuw perspectief. En ruimte voor de vraag: “wat doe ik, wat doen we nu het eenmaal gebeurd is?”.
U heeft die vraag gesteld. U deed zoveel meer dan dat. Anders waren we vandaag niet hier op de voorstelling van “Een Lachende Traan. Een Clown in veertien staties”, dit mooie eresaluut aan Lennon.
Dit boek getuigt van wat u van Lennon én door zijn leven heeft geleerd. Het ademt het diepe besef van hoeveel u heeft verloren en wat u – ondanks alles – heeft gewonnen. Het straalt de kracht uit waardoor ik durf zeggen: hopelijk lijkt de dag van gisteren minder smartelijk en bent u minder bang voor de dag van morgen.
Met dit boek, geïnspireerd door de Lennon Hofmans stichting maakt u bovendien uw ambitie waar: gezinnen, ouders, zusjes, broertjes en grootouders die geconfronteerd worden met lijden en dood van een kind, zus, broer of kleinkind ondersteunen én troost en gelovige kracht bieden. Zo zullen niet enkel huizen, maar kunnen mensen overeind blijven.
Tevens hoop ik dat iedereen het mooie boek leest. Alleen dan zullen ouders en kinderen die deze kruisweg gaan beter worden begrepen. Dan zal het bijdragen tot een meer empathische en warme samenleving.
Gefeliciteerd en sterkte!
Cathy Berx, Gouverneur Antwerpen
